Voor en tegenstanders van de e-step: de strijd der titanen Voor en tegenstanders van de e-step: de strijd der titanen
De elektrische step laat ook in 2019 behoorlijk van zich horen. Hoewel de wet en regelgeving nog niet eens op orde is, schreeuwen tegenstanders al moord en brand. Niet alleen door hun onvrede en woede te uiten via social media als er een specifiek artikel wordt gepost, maar ook door fysieke handelingen. De e-step kent daarmee een gelijke partij van voor en tegenstanders. Degene die de elektrische step met open armen verwelkomen vinden vooral de milieuvriendelijkheid en een reductie van de drukte in de binnenstad van groot belang. Tegenstanders daarentegen hameren op onveilige situaties en het aantal verkeersongelukken dat fors zou toenemen. Maar waar ligt nou eigenlijk de waarheid? Is de kritiek op de e-step echt terecht of laten we onszelf meeslepen in de massahysterie zoals we die destijds bij de introductie van de fiets kende?
Waar komt de kritiek op de elektrische step vandaan?
Allereerst moet er gezegd worden dat de tegenstander van de e-step wel degelijk een punt heeft als het aankomt op gevaarlijke situaties. Maar, ook moet gezegd worden dat als de infrastructuur én de wet en regelgeving hierop wordt aangepast, dit tot een minimum gereduceerd kan worden. Aan de andere kant zijn er zowel economisch als milieutechnisch voordelen te behalen als de e-step daadwerkelijk het straatbeeld zou gaan domineren. Zo kunnen we profiteren van autovrije stadscentrums, kunnen we ons op een groene manier bewegen én wordt het overbruggen van kleine afstanden een stuk efficiënter. De e-step biedt nou eenmaal ook kansen op het gebied van vernieuwde mobiliteit.
Als we terugkijken in de geschiedenis van Nederland, kon ook de invoering van de fiets in 1870 op behoorlijk wat verzet rekenen. Weliswaar was dit destijds alleen weggelegd voor de rijken, en waren de minder bedeelden bang dat ze letterlijk en figuurlijk van de sokken gereden zouden worden. Er zijn zelfs gevallen bekend waarbij panikerende dieren als argument werden aangedragen in het verzet tegen de fiets. Aan de ene kant begrijpelijk, want onze tweewielers waren destijds nog maar sober uitgerust. Ze hadden namelijk geen dempende veringen of geruisloze fietsbanden. Als alternatief voor de toen nog niet geasfalteerde wegen, verkozen de fietsende elite het voetpad. Hier hebben zich inderdaad een aantal onveilige situaties voorgedaan waarbij de nietsvermoedende wandelaar pardoes omver werd gereden.
Verzet op de invoering van de fiets als vergelijkingsmateriaal
In de negentiende eeuw is het bijna tot een fietsverbod gekomen. Het had dus weinig gescheeld of onze fietscultuur was niet de geschiedenisboeken ingegaan. Het verzet tegen de fiets heeft zelfs meerdere malen geleid tot fysiek geweld welke door de armen geuit werd tegen de rijken en hun tweewieler. In deze tijd was het ook voor een fietser niet altijd veilig op straat. Om deze reden kwam er in 1885 bijna een fietsverbod, maar deze werd door economische en praktische redenen toch van tafel geveegd. Met de tweewieler kon je je namelijk in rap tempo van A naar B bewegen. Doordat ook de tegenstanders het nut in gingen zien van de fiets, nam de productie toe waardoor de fiets ook voor de gewone burger betaalbaar werd. Uiteindelijk had het overgrote aantal inwoners van Nederland een fiets. Maar, de overheid stuitte wederom op een probleem.
De infrastructuur was te onveilig om fietsers toe te laten op de openbare weg zonder dat het aantal verkeersongelukken steeg. Kortom, er moesten speciale fietspaden aangelegd worden. Uiteraard was hier budget voor nodig waarop de rijwielbelasting een feit werd in het jaar 1887. Het totale inkomen was goed voor een kleine 10 miljoen gulden per jaar. Voor elke fiets moest jaarlijks 2 gulden worden afgerekend. Dit zegt natuurlijk iets over het aantal fietsen dat destijds in omloop was. Het waren onze oosterburen die de belasting vervolgens in 1941 weer afschafte. De auto won omstreeks deze tijd steeds meer terrein waardoor de tweewieler op een goede tweede plaats eindigde.
E-step in Nederland? Droom of werkelijkheid
Kort samengevat kunnen we stellen dat de verwelkoming van de elektrische step veel gelijkenissen kent met die van de fiets. Ook dit vervoersmiddel is bedoeld om de auto, vooral voor korte ritten en binnen de grote steden, te vervangen. Wederom moet de infrastructuur aangepast worden. Een idee zou zijn om een speciale plaats aan te wijzen om met elektrische voertuigen te mogen rijden. Zowel het fietspad als de openbare weg zijn daarvoor minder veilige opties. Zowel voor de fietser, de automobilist als de “e-stepper”. Daarmee blijft het nog even gissen of de e-step in Nederland ooit een stevige voet aan de grond krijgt.
De elektrische step laat ook in 2019 behoorlijk van zich horen. Hoewel de wet en regelgeving nog niet eens op orde is, schreeuwen tegenstanders al moord en brand. Niet alleen door hun onvrede en woede te uiten via social media als er een specifiek artikel wordt gepost, maar ook door fysieke handelingen. De e-step kent daarmee een gelijke partij van voor en tegenstanders. Degene die de elektrische step met open armen verwelkomen vinden vooral de milieuvriendelijkheid en een reductie van de drukte in de binnenstad van groot belang. Tegenstanders daarentegen hameren op onveilige situaties en het aantal verkeersongelukken dat fors zou toenemen. Maar waar ligt nou eigenlijk de waarheid? Is de kritiek op de e-step echt terecht of laten we onszelf meeslepen in de massahysterie zoals we die destijds bij de introductie van de fiets kende?
Waar komt de kritiek op de elektrische step vandaan?
Allereerst moet er gezegd worden dat de tegenstander van de e-step wel degelijk een punt heeft als het aankomt op gevaarlijke situaties. Maar, ook moet gezegd worden dat als de infrastructuur én de wet en regelgeving hierop wordt aangepast, dit tot een minimum gereduceerd kan worden. Aan de andere kant zijn er zowel economisch als milieutechnisch voordelen te behalen als de e-step daadwerkelijk het straatbeeld zou gaan domineren. Zo kunnen we profiteren van autovrije stadscentrums, kunnen we ons op een groene manier bewegen én wordt het overbruggen van kleine afstanden een stuk efficiënter. De e-step biedt nou eenmaal ook kansen op het gebied van vernieuwde mobiliteit.
Als we terugkijken in de geschiedenis van Nederland, kon ook de invoering van de fiets in 1870 op behoorlijk wat verzet rekenen. Weliswaar was dit destijds alleen weggelegd voor de rijken, en waren de minder bedeelden bang dat ze letterlijk en figuurlijk van de sokken gereden zouden worden. Er zijn zelfs gevallen bekend waarbij panikerende dieren als argument werden aangedragen in het verzet tegen de fiets. Aan de ene kant begrijpelijk, want onze tweewielers waren destijds nog maar sober uitgerust. Ze hadden namelijk geen dempende veringen of geruisloze fietsbanden. Als alternatief voor de toen nog niet geasfalteerde wegen, verkozen de fietsende elite het voetpad. Hier hebben zich inderdaad een aantal onveilige situaties voorgedaan waarbij de nietsvermoedende wandelaar pardoes omver werd gereden.
Verzet op de invoering van de fiets als vergelijkingsmateriaal
In de negentiende eeuw is het bijna tot een fietsverbod gekomen. Het had dus weinig gescheeld of onze fietscultuur was niet de geschiedenisboeken ingegaan. Het verzet tegen de fiets heeft zelfs meerdere malen geleid tot fysiek geweld welke door de armen geuit werd tegen de rijken en hun tweewieler. In deze tijd was het ook voor een fietser niet altijd veilig op straat. Om deze reden kwam er in 1885 bijna een fietsverbod, maar deze werd door economische en praktische redenen toch van tafel geveegd. Met de tweewieler kon je je namelijk in rap tempo van A naar B bewegen. Doordat ook de tegenstanders het nut in gingen zien van de fiets, nam de productie toe waardoor de fiets ook voor de gewone burger betaalbaar werd. Uiteindelijk had het overgrote aantal inwoners van Nederland een fiets. Maar, de overheid stuitte wederom op een probleem.
De infrastructuur was te onveilig om fietsers toe te laten op de openbare weg zonder dat het aantal verkeersongelukken steeg. Kortom, er moesten speciale fietspaden aangelegd worden. Uiteraard was hier budget voor nodig waarop de rijwielbelasting een feit werd in het jaar 1887. Het totale inkomen was goed voor een kleine 10 miljoen gulden per jaar. Voor elke fiets moest jaarlijks 2 gulden worden afgerekend. Dit zegt natuurlijk iets over het aantal fietsen dat destijds in omloop was. Het waren onze oosterburen die de belasting vervolgens in 1941 weer afschafte. De auto won omstreeks deze tijd steeds meer terrein waardoor de tweewieler op een goede tweede plaats eindigde.
E-step in Nederland? Droom of werkelijkheid
Kort samengevat kunnen we stellen dat de verwelkoming van de elektrische step veel gelijkenissen kent met die van de fiets. Ook dit vervoersmiddel is bedoeld om de auto, vooral voor korte ritten en binnen de grote steden, te vervangen. Wederom moet de infrastructuur aangepast worden. Een idee zou zijn om een speciale plaats aan te wijzen om met elektrische voertuigen te mogen rijden. Zowel het fietspad als de openbare weg zijn daarvoor minder veilige opties. Zowel voor de fietser, de automobilist als de “e-stepper”. Daarmee blijft het nog even gissen of de e-step in Nederland ooit een stevige voet aan de grond krijgt.
